Bibian Mentel-Spee: Paralimpik bir efsanenin hayatı ve mirası

Bibian Mentel-Spee bir snowboardcuydu. Dağlarda olma hissini, binicilerin arkadaşlığını, yarışmanın heyecanını seviyordu.

Kocası Edwin Spee, “Ölmekten korkmuyordu” diyor.

“Sevdiklerini, özellikle de oğlunu geride bırakmaktan korkuyordu. Ama ölmekten korkmuyordu – ne son beş hafta içinde ne de son bir saat içinde.”

Hollanda’da Bilthoven’da, Mentel-Spee’nin kurduğu ve Edwin’in bugün yönettiği hayır kurumunun ofislerinde konuşuyoruz.

Arkadaki duvarda kocaman bir portre var. Konuşurken Edwin’in bakışları merhum karısının görüntüsüne doğru titriyor ve gözleri hala onun üzerindeyken sık sık duraklıyor.

“Bibian her zaman sevgi veriyordu ve bu sayede dünyadan çok fazla sevgi aldı” diyor.

“O yaşamayı seçti. Kendinin en iyi versiyonu olmayı seçti. O sadece hayatı sonuna kadar yaşamakta ustaydı.”

Mentel-Spee 29 Mart 2021’de öldü. Kış sporları ve ötesindeki başarıları, uzun yıllar hatırlanacağı anlamına geliyor.

Mentel-Spee’nin Paralimpik bir efsane olma yolculuğu, Salt Lake City’deki 2002 Kış Olimpiyatları’na katılma kampanyası sırasında başladı.

Genç, başarılı bir snowboardcuydu – altı kez Hollanda ulusal şampiyonu – ve 29 yaşında sağ bacağında kemik kanseri teşhisi konduğunda Oyunlar için kursa gidiyordu.

Tedaviye rağmen, radikal eyleme ihtiyaç olduğu ortaya çıktı.

Edwin, “Alt bacağını keserek hayatını seçmek zorunda kaldı” diyor.

Neredeyse yirmi yıllık hastalık ve tıbbi müdahalelerin, tedavilerin ve operasyonların başlangıcı olacaktır. Ama aynı zamanda milyonlara ilham verecek bir spor hayatının da başlangıcıydı.

Mentel-Spee operasyondan önce bile yamaçlara geri dönme planları yapıyordu ve doktorlarının şüphelerine rağmen operasyondan sadece aylar sonra en iyi haline geri döndü ve yedinci ulusal şampiyonluğu kazandı.

Edwin, yeni engelli bir atlet olarak sağlıklı rakiplerini yenen başarının, Mentel-Spee’nin sporunun sınırlarını zorlaması için bir teşvik olduğunu söylüyor.

“Bunu hissetti: kanserdim, bacağımı kaybettim ve şimdi snowboarduma geri döndüm” diyor.

“Bununla bir şeyler yapması ve dünyaya bunun hala mümkün olduğunu göstermesi gerektiğini biliyordu. İşte o zaman bir kampanya başlatmaya karar verdi.”

Kampanya, Paralimpik Oyunlarına snowboard yapmaktı. Bunu başarmak neredeyse on yıl sürdü.

Spor o zamanlar emekleme dönemindeydi – Mentel-Spee’ye benzer durumlarda başka biniciler vardı, ancak çok az altyapı, ortak kurallar, küresel rekabet yoktu.

Böylece, ABD’li atlet Amy Purdy de dahil olmak üzere dünyanın dört bir yanından bir grup diğer Para-snowboardcu ile birlikte çalışmaya başladı.

Birlikte bir Dünya Kupası turu düzenlediler, sponsorluk düzenlediler, yetkililerle lobi yaptılar ve sporu halkın gözünde tutmaya çalıştılar. Yaptığı sporun en üst sıralarda yer aldığını kanıtlamaya kararlıydı.

Edwin, bu sporu büyütme arzusunun, bir seçim yapması gereken bir noktaya geldiği anlamına geldiğini söylüyor.

Para-Snowboard kampanyasının yanı sıra Mentel-Spee, güçlü rakiplere karşı genel rekabette rekabet etmeye devam etti. Ama şimdi taahhüt etmesi gerekiyordu.

Edwin şöyle hatırlıyor: “Paralimpikleri istiyorsam bir karar vermem gerektiğini söyledi. Güçlü vücutlarla yarışmaya devam mı edeceğim yoksa bundan sonra sadece fiziksel engellilerle mi yarışacağım?

“Ve işte o an, sağlıklı yarışları bırakıp engelli snowboardcularla yarışmaya geçmeye karar verdi.”

Mentel-Spee ve meslektaşları için uzun bir yoldu ama sonuç buna değdi.

Sekiz yıldan fazla bir süredir kampanya yürüttükten sonra, Sochi’deki 2014 Paralimpik Oyunları’nda snowboardun programda olacağını söylemek için bir telefon aldı.

Mentel-Spee’nin kanseri o yıllarda birkaç kez geri döndü ve rekabetçi kariyerine devam ederken ve kampanyasında çalışırken bile, özellikle akciğerlerinde olmak üzere birkaç ameliyatla daha karşılaştı.

“Ne zaman ameliyat olması gerektiğini biliyordu, kötü bir üç ay, ama belki bir yıl boyunca gitmiş olacak. [or] iki yıl. Bir keresinde neredeyse beş yıl boyunca gitmişti” diyor Edwin.

Tüm bu süre boyunca, yarışmaya ve kazanmaya devam etti ve Sochi geldiğinde, Paralimpik snowboard’da açılış altınını almak için ezici bir favoriydi.

Ancak beklentilerin yükü ve Oyunlara katılmak için kampanyaya harcadığı enerji ve çaba, izlerini bıraktı.

Edwin, “Onu hiç bu kadar gergin görmemiştim” diyor. “Olimpik ve Paralimpik Oyunların bir atletle yaptığı şey bu. Bu farklı, bu yarışların etrafındaki bu sihir.”

Bu sinirlere rağmen, Mentel-Spee devam etti altın kazanmak, Fransa’dan Cecile Hernandez-Cervellon ve ABD’den Purdy’nin önünde.

Edwin, madalyanın sadece sportif başarının bir işareti olmadığını söylüyor.

Şöyle diyor: “İlk Paralimpik snowboard altın madalyası gibi büyük bir başarı, aynı zamanda biraz yenilmez olma hissine benziyordu, her şeyi, hatta kanserle mücadeleyi bile kazanabilirsiniz. O zamanlar, hala yaşlanabileceğine inanıyorduk. “

Mentel-Spee, Snowboard’u Oyunlara dahil etme başarısını kutlamak için Sochi kapanış töreninde özel bir ödül aldı.

Edwin, bununla altın madalyasından daha çok gurur duyduğunu söylüyor. Ve onun hayır işleri ile çalıştığı açıktır, Mentelite Vakfı, onun için en az sportif başarı kadar önemliydi.

2012 yılında, kendi rekabetçi kariyerinin ortasında ve hastalıkla mücadelesini sürdürürken, memleketi Hollanda’da genç engelli insanlarla yatılı ve kar sporlarının neşesini ve özgürlüğünü paylaşmaya yardımcı olmak için kurdu.

Ölümünden birkaç gün öncesine kadar yapmaya devam ettiği işti. Edwin, etrafta dolaşmak için tekerlekli sandalyesini zar zor kullanabildiği son haftalarda bile Zoom aramalarıyla dolu dolu akşamlardan bahsediyor.

Edwin ve Vakfın bugün devam ettiği bir iş: gençleri board ve kar sporlarıyla tanıştırmak, özel koçluk klinikleri düzenlemek, protez uzuvları finanse etmek ve sağlamak, etkinlikler ve yarışmalar düzenlemek.

“Bibian’a mirasını, Vakıf için çalışmalarını sürdürme sözü verdik ve bu, engelli çocukların hayatını güçlü kuvvetli arkadaşları kadar iyi hale getirmek, onlara aynı fırsatları vermek” diyor.

“Bibian’ın ruhuna uygun olarak, bu her zaman bir tahta ile ilgili bir şeydir – bu yüzden uyanık biniş, snowboard, sörf, kaykay, ayakta kürek sörfü var.”

Dersler, dağ gezileri, koçluk, destek ve sadece eğlence var.

Ana fikir, engelli gençlerin, tıpkı Mentel-Spee’nin yıllar önce yaptığı gibi, sağlıklı yaşıtlarıyla eşit şartlarda oynayabilmesi ve rekabet edebilmesidir.

Edwin, “Vakıf ile birçok insana yardım etti ama ondan da çok şey kazandı” diyor. “İnsanlar vermekten ne kadar enerji aldığınızın farkında değiller.

“Çünkü o kadar çok verdi ki, bu kadar çok sevgiyi geri aldı. Onu hayata bağlayan şey, diğer insanlara yardım etmekti.

“Bu yüzden öldüğünde yolun kenarında binlerce insan vardı.”

Bibian Mentel-Spee’nin nasıl olduğu hakkında bir fikir edinmek istiyorsanız YouTube’a gidin. Bir sürü malzeme mevcut. Düzenli bir görüşmeci ve kamu konuşmacısıydı.

Sağlık sorunları konusunda samimiydi ve hem zorlukları hem de başarıları konusunda netti.

TEDx konuşması var 2018’de verdi Amsterdam’da, Pyeongchang Paralimpik Oyunlarında çifte altın kazandıktan altı ay sonra.

Bir noktada boynunun ve omurlarının önemli bir bölümünün yerini alan metal yapının röntgenini gösteriyor.

Bunun titanyum olduğunu söylüyor – “kalıcı mücevheri” – ve bu, kanserin bir kez daha tekrarlamasının bir sonucuydu.

Boynundaki tümörü çıkarmak ve metali yerleştirmek için 16 saatlik bir ameliyat gerekiyordu ve bu ameliyat, ikinci Kış Paralimpik Oyunları için Güney Kore’ye gitmeden sadece haftalar önce tamamlandı.

İki yıldan fazla bir süre önce doktorlar, muhtemelen yaşamak için sadece birkaç ayı kaldığını söylediler. Yine de, bir kez daha gitmeye hazırlanıyordu.

Sağlık sorunları göz önüne alındığında, Pyeongchang’da olmasının onun için doğru olup olmadığı konusunda bazı sorular vardı.

Kocasına göre Mentel-Spee’nin buna cevabı açıktı.

“Bu sadece yapmayı en çok sevdiğim şey değil, aynı zamanda beni hayatta tutan şey, çünkü evde olduğumdan ve hayatımın sona ermesini beklediğimden daha sağlıklı olduğum için” dedi. “diyor Edwin.

“[She went] Oyunların ruhuna göre, katılmak kazanmaktan daha önemlidir. Bu gerçekten onun ruh haliydi.”

Kendi sağlık sorunlarının yanı sıra, Sochi 2014’ten bu yana sporunun standartları önemli ölçüde gelişti. Ancak rekabete gelince, 45 yaşında olmasına rağmen hala bir yarışmacı olduğu açıktı.

Boyun ameliyatı, tahtadaki duruşunu ayarlamak ve yarışın teknik yönü üzerinde daha da sıkı çalışmak zorunda kaldığı anlamına geliyordu.

Ama yine de kazanan olabilir ve bir kez daha rakiplerini gölgede bırakarak her ikisinde de zafer talep etti. snowboard cross ve banked slalom.

Bu, sonunda yarış kariyeri boyunca 128 zafere ulaşan bir koleksiyona eklenecek iki Paralimpik altın madalyası anlamına geliyordu.

Pyeongchang’dan sonra Mentel-Spee rekabeti bıraktı ve çabalarını Mentelity Foundation ve diğer hayır işlerine yoğunlaştırdı.

Daha fazla operasyona ve tedaviye ihtiyacı vardı ve sonunda tekerlekli sandalye kullanmak zorunda kaldı. Ancak son aylarında sağlığı bozulsa da çalışmaları devam etti.

Son halka açık katılımı ölmeden birkaç gün önceydi – Johan Cruyff Vakfı tarafından ödenen ve onun adını taşıyan bir spor tesisinin açılışında. Edwin, o zaman bile orada olmaktan heyecan duyduğunu söylüyor.

Ona şunları söyledi: “Bundan çok fazla pozitif enerji alıyorum.”

Edwin, Pekin’deki snowboard etkinliklerini izlemek için oturduğunda nasıl hissedeceğinden emin değil.

Ama Hollandalı snowboardcular gibi izleyecek. Lisa Bunschoten ve her ikisi de genç günlerinde Mentel-Spee tarafından mentorluk yapılan ve Pyeongchang’dan Paralimpik madalya kazanan Chris Vos, altın için gidiyor.

“Belki de güleceğim ve güzel anılarım olacak” diyor. “Belki de onu normal bir günden çok daha fazla özleyeceğim ve gözlerim doldu. Bilmiyorum.”

Yine de nasıl tepki vereceğini biliyor.

“Komik olan şu ki Bibian spor dışında asla ağlamazdı. Biri altın madalya kazanmak gibi büyük bir başarıya sahip olsaydı, o zaman ağlardı.

“Ama diğer şeyler, ağlamıyordu.”