Uzay yolculuğu: Uzaya gitmek gerçek bir sırt ağrısıdır

CNN
–

Uluslararası Uzay İstasyonunda altı aylık bir konaklama, astronotlar için sırt ağrısı olabilir. Geçici olarak 2 inç yüksekliğe kadar yükselebilseler de, bir araştırmaya göre bu etkiye omurgayı destekleyen kasların zayıflaması eşlik ediyor. yeni çalışma.

Astronotlar, uzay görevlerinin uzadığı 1980’lerin sonlarından bu yana sırt ağrısı bildiriyorlar. Uçuş tıbbi verileri, ABD astronotlarının yarısından fazlasının, özellikle alt sırtlarında sırt ağrısı bildirdiğini gösteriyor. %28’e kadarı, orta ila şiddetli ağrı olduğunu ve bazen görev süresi boyunca sürdüğünü belirtti.

Dünya’nın yerçekimine döndüklerinde işler düzelmez. Görevlerinden sonraki ilk yılda, astronotların bel fıtığı riski 4,3 kat daha fazladır.

Yeni çalışmanın ilk yazarı ve ortopedik cerrahi doçenti ve California San Üniversitesi’nde fiziksel tıp ve rehabilitasyon servisi şefi olan Dr. Douglas Chang, “Bu, endişe uyandıran önemli bir sorun olan devam eden bir sorun” dedi. Diego Sağlık. “Yani bu çalışma, onu sadece epidemiyolojik bir tanımdan alan ve astronotların sırtlarında neler olup bittiğine dair olası mekanizmalara bakan ilk çalışma.”

Astronotların karşılaştığı sırt sorunlarının suçlusu olarak, omurlarımız arasında oturan süngerimsi amortisörler olan intervertebral disklere çok dikkat edildi. Ancak yeni çalışma bu düşünceye karşı çıkıyor. NASA tarafından finanse edilen bu araştırmada, Chang’ın ekibi disklerde, yüksekliklerinde veya şişmelerinde çok az değişiklik gözlemledi veya hiç gözlemlemedi.

Chang, ISS’de dört ila yedi ay geçiren altı astronotta gözlemlediklerinin, lomber (alt) omurgadaki destekleyici kasların muazzam bir dejenerasyonu ve atrofisi olduğunu söyledi. Bu kaslar, diskleri ve bağları gerilme veya yaralanmadan korurken, dik durmamıza, yürümemize ve üst ekstremitelerimizi Dünya gibi bir ortamda hareket ettirmemize yardımcı olan kaslardır.

Mikro yerçekiminde, gövde, büyük olasılıkla omurga eğriliğinin düzleştiği omurga boşaltma nedeniyle uzar. Chang, astronotların alt sırtlarındaki kas tonusunu da kullanmadıklarını çünkü eğilmediklerini veya alt sırtlarını Dünya’da olduğu gibi hareket etmek için kullanmadıklarını söyledi. Burası, astronotların altı ay boyunca alçıda kalmış olmaları gibi, ağrı ve sertleşmenin meydana geldiği yerdir.

Görevlerden önce ve sonra yapılan MRI taramaları, astronotların uçuşları sırasında bu kaslarda %19’luk bir azalma yaşadığını ortaya çıkardı. Chang, “Altı haftalık eğitim ve burada bir Dünya’yı yenilemeden sonra bile, kayıplarının sadece yaklaşık %68’ini geri alıyorlar” dedi.

Chang ve ekibi, özellikle Kızıl Gezegene ulaşması sekiz veya dokuz ay sürebilecek bir Mars yolculuğunu düşünürken, bunu uzun vadeli insanlı görevler için ciddi bir sorun olarak görüyor. Bu yolculuk ve astronotların Mars yerçekiminde geçirdikleri potansiyel zaman – Dünya’daki yüzey yerçekiminin %38’i – kas atrofisi ve kondisyon kaybı potansiyeli yaratır.

Ekibin gelecekteki araştırması, daha fazla kas atrofisi oluşumu ve daha yavaş bir iyileşme döneminin olabileceği bildirilen boyun sorunlarına da bakacak. Ayrıca, uzay istasyonundayken astronotlara ne olduğuna bakmak için omurganın uçak içi ultrasonları konusunda başka bir üniversiteyle ortak olmayı umuyorlar.

Hiç kimse sırt ağrısı ve kas kaybını sevmediği için Chang, astronotların her gün uzay istasyonunda zaten iki ila üç saatlik antrenmanlarına eklenmesi gereken karşı önlemleri önerdi. Egzersiz makineleri kardiyovasküler ve iskelet sağlığı gibi bir dizi konuya odaklansa da ekip, uzay yolcularının omurgaya odaklanan bir çekirdek güçlendirme programı da içermesi gerektiğine inanıyor.

Chang, astronotların mikro yerçekiminde bellerini germek veya sırt ağrısını hafifletmek için kullandıkları “fetal tuck” pozisyonuna ek olarak yoga önerdi. Ama bunu söylemenin yapmaktan daha kolay olduğunu biliyor.

“Pek çok yoga, yerçekimi nedeniyle hamstring, baldır kasları, boyun arkası ve omuzlar boyunca bir gerilmenin mümkün olduğu aşağı doğru köpek gibi yerçekiminin etkilerine bağlıdır. Bunu kaldırdığınızda, aynı faydayı sağlayamayabilirsiniz.”

Uzay istasyonundaki herhangi bir makine, ağırlık, boyut ve hatta istasyonda üretebilecekleri yankılanma açısından da tasarlanmalıdır.

Chang ve diğer araştırmacılar, astronotların arkadaşlarını, ailelerini ve hatta Twitter takipçilerini sanal bir antrenmana davet etmelerini sağlayacak farklı egzersiz programları hakkında bir sanal gerçeklik ekibiyle beyin fırtınası yaptılar ve bu sayede antrenmanlarının günlük tekrarını daha eğlenceli ve rekabetçi hale getirdiler.

Chang’in takım arkadaşlarından biri bu acıyı şahsen hissetti. Scott Parazynski Everest Dağı’nın zirvesine çıkan tek astronottur. ISS’den Dünya’ya döndükten sonra fıtıklaşmış bir disk yaşadı. Bir yıldan kısa bir süre sonra, Everest’e ilk kez tırmanmaya çalıştığında, havadan kaldırılması gerekiyordu. Bir rehabilitasyon sürecinin ardından sonunda zirveye ulaştı. Şimdi, mevcut astronotlarla, mikro yerçekiminde sağlıklarıyla ilgili çalışmalara nasıl katkıda bulunabilecekleri hakkında konuşuyor.

Chang, astronotları sağlıklı ve formda tutmanın yapabilecekleri en az şey olduğunu söyledi.

“Bir ekip geri döndüğünde, uzay istasyonunun bir tarafında bu güzel mavi gezegeni gördüklerini söylüyorlar” dedi. “Onlara değer verdikleri her şey bu kırılgan küçük gezegende. Ve diğer pencereden dışarı bakarlar ve sadece karanlığa doğru uzanan sonsuzluğu görürler ve kendilerini ve evrendeki yerlerini farklı bir şekilde algılayarak geri dönerler.

“Hepsi, uzay bilgisini ilerletmeye ve bir sonraki mürettebat için ellerinden geldiğince ileri adımlar atmaya kararlı.”